ذاکر کربلا :حاج سید عسگری داداش نژاد

باز زانو زده دل پشت بقيع

تا زند دست به دامان شفيع

حزن اين خاك به دل بنشسته

دل مغموم، دل بشكسته

دل بشكسته ز غربت ز جفا

غربت عشق ز عشاق خدا

مركز دايره كون و مكان

خفته در مرقد بي سنگ و نشان

يك طرف آينه ذوالمنن است

زينت دوش پيمبر حسن است

آنكه حسن است نمي از يم او

وآنكه جنات عطاي كماو

قدمي پيشتر آ تا بزني

بوسه بر خاك مه انجمني

آنكه فكرت همه ماتش مانده

وآنكه حقزين عبادش خوانده

وآنكه در سجده چو نجوا ميكرد

جمله دهر تماشاميكرد

ملكوتش به تماشا مبهوت

تا كه ميگفت "الهي" به قنوت

وآنكه پور علي و زهرا بود

وارث ماتم عاشورا بود

بر روي ناقه عريان ديده

جسم بابا و سر ببريده

پدرش در يمي از خون خفته

محرمانش بهاسارت رفته

كاخ بيداد چو ويران كرده

پس از آن ناله و افغان كرده

به دلش قيل و بلب قال،حسين

گفته با اشك چهل سال،حسين

قدمي پيش امام باقر

ملكوتش همه خاك زائر

جلوه نور خداي ازلي

وارث حلم نبي صبر علي

با حسينش سفر كرب و بلا

با پدررفته سوي شام بلا

شمس تابنده بود مشتعلش

قصه كرب وبلا سوز دلش

بسوي خاك نگر بار دگر

ني به افلاك نگر بار دگر

تا كه خورشيد حقايق بيني

مرقد حضرت صادق بيني

آنكه عقل عقلا مجنونش

ماندن دين خدا مرهونش

اين كه پر خاك بود مدفن او

دو جهان مست سخن گفتن او

هر حديثش در و مرجان و گهر

علم را شاخهطوباش ثمر

قدمي پيش بيا چشم گشا

جستجويگل صد برگ نما

سينه از ياد علي مينو كن

خاك را با مژگان جارو كن

تا كه چشم دل تو باز شود

داستان شبي آغاز شود

كه علي بود و گل صد برگش

گل صد برگ و فراق و مرگش

گل صد برگ علي سرّ وجود

گل صد برگ نگو ياس كبود

ياس نيلوفري پژمرده

كه عدويش به جفا آزرده

سينه و پهلو و بازوش نشان

دارد ازخشم عدو و شيطان

علي آن عبد خداوند ودود

با گل خويش چنين ميفرمود

مددي كن گل صد برگ علي

اي گل ياسجوانمرگ علي

كه زداغ تو نپاشد اين دل

كه گل خويش گذارم در گل

شاعر: عماد حاجي مرادي

==================================

از ابتدا که عالم امکان درست شد

لوح و قلم، ستاره و کیهان درست شد ...

غیر از خدا، علی و پیمبر کسی نبود

از نور مرتضی گل انسان درست شد

وحی از خدا به حضرت ختم الرُسل رسید ...

هی از علی نوشت و قرآن درست شد

اصلا تمام دین زِ علی گفتن است و بس

محض ولای اوست مسلمان درست شد

او اولین کسی است که "أشهد" سروده است

اینجا به بعد بود که ایمان درست شد

جمعی محب و عاشق حیدر به دور هم ...

گرد آمدند و ملت ایران درست شد

ایرانیم و شیعه ی حیدر هزار شکر

عمرم شده است بیمه ی حیدر هزار شکر

شکر خدا که این دل من هم شکار شد

آنقدر از شراب علی زد، خمار شد

مست علی و مات جمال خدایی اش

عشقش هبوط کرد و زمین بی قرار شد

این شیر شرزه کیست که مستانه می رسد؟

ارباب عالم است، به دُل دُل سوار شد

از راه می رسد که قیامت به پا کند

او یک نگاه کرد و جهان تار و مار شد

تیغ دو دم به دست علی چرخ می زند

بیچاره آن کسی که به تیغش دچار شد

یک مدعی پرید و ز خندق عبور کرد

تا خواست حرکتی بکند خوار و زار شد

تفریح کودکیِّ علی بدر و خندق است

تنها رفیق بچگی اش ذوالفقار شد

همسایه ی خداست علی پس عجیب نیست

دیوار کعبه جامه دران "مَستِ جار" شد

این کار حیدر است که در لیله المبیت

خفتن میان حادثه را عهده دار شد

آقا شدن فقط و فقط کار حیدر است

شیعه تمام عمر بدهکار حیدر است

شکر خدا ولایت حیدر به ما رسید

توفیق عشق آل پیمبر به ما رسید

روزی که روزیِ همه تقسیم کرده اند

گنج گدایی از درِ این در به مارسید

وقتی خدا به بنده ی خود کار می سپرد

اربابی از شما شد و نوکر به ما رسید

ما که برای عشق لیاقت نداشتیم

اینها هم از عنایت مادر به ما رسید

"زهرا اگر نبود ولایت نداشتیم"

از یمن اوست اینهمه گوهر به ما رسید

از ماجرای شام و مدینه ... ولایتت

با خطبه های همسر و دختر به ما رسید

گر کربلا نبود علی هم نداشتیم

عشق"علی" ز روضه ی "اکبر" به ما رسید

روضه نخوانده شعر پر از شور و شین شد

بی اختیار قافیه ام یا حسین شد

شکر خدا به دام شما دل اسیر شد

تا نوکر سرای شما شد امیر شد

زینب، حسن، حسین و کلثوم و مرتضی

هر یک شبیه فاطمه خیر کثیر شد

هر کس گدای خان شما شد بزرگ شد

هرکس نشد، ذلیل و زبون و حقیر شد

باید حسین حسین کنید ای ملائکه

فطرس حسین گفت و پرید و سفیر شد

بی تو خزان تمام دلم را گرفته بود

با نامتان هوا چقدر دلپذیر شد

ای کاش حرف پشت سرم اینچنین شود

این هم جوان سینه زنی بود و پیر شد ...

این رو سیاه را تو بیا و زهیر کن

با یک نگاه عاقبتم را به خیر کن

شاعر: داود رحيمي